Hai un cheiro a morte,
a carne encetada pola ira.
Só vexo un campo cavado
a terra enxoita.
Terra sobre delas,
sobre das excluídas,
sobre das negadas sempre.
Hoxe mesmo chora outra nai.
Berra coma un animal ferido.
Sobre da caixa de madeira pousa
a súa mao. Sobre da mao a súa
flor ensanguentada.
A crueza extrema da violencia de xénero desde unha visión poética que nos expón ante a mirada dunha realidade contada en números equivalentes a mulleres que xa non están connosco porque uns supostos "pseudoamantes" así o decidiron por elas. Magnífico poemario na súa totalidade. Graciñas por nolo lembrar!
ResponderEliminar